Dženaza nane Nure "oživjela" pusti Lukomir

- Bila je zaštitni znak , ne samo Lukomira, nego i simbol svih bosanskih planina, gdje su žene  vjekovima  stoički podnosile sve životne nedaće, ali i živjele u skladu s planinom i prirodom. Bila je simbol bosanske majke  i opstojnosti Bosne - kaže u razgovoru za Fenu Ejub Fako,  zaljubljenik u planine i čovjek koji nesebično pomaže stare i iznemogle povratnike i stanovnike zabačenih sela do kojih je zimi teško doći.

Čini to uvijek kad su zavijani snijegom, kad im treba dostaviti hranu, lijekove i druge potrepštine, koje starim i bolesnim puno znače.

Sa svojim prijateljima iz Kluba sankaša, Fako stiže  do odsječenih sela kad se ne može drugačije izuzev ternskog vozila, motornih sanki ili na skijama.

Tako je bilo i proteklog vikenda  kad je zbog dženaze nane Nure trebalo  probiti snijegom blokirani put do Lukomira.

- Angažirana je mehanizacija i put je očišćen, a nana Nura je to zaslužila, jer ljudi, znani i neznani su htjeli doći na njenu dženazu u Lukomiru - kaže Fako, koji je organizirao i predvodio "operaciju"  pročišćavanja puta.

Došli su na dženazu i planinari koji su rado s nanom Nurom ćaskali kad bi pohodili Lukomir i planinski vrh Obalj. Znali su da je ostala u Lukomiru da bi bila pored mezara svoje šestero djece i mezara muža. Nije htijela nigdje otići iz Lukomira, uprkos tome što je živjela sama i nosila sa s godinama u devetoj deceniji života.

Zato je i trebalo pročistiti snijegom blokirani put i ukopati je na mezarju u Lukomiru.

-Iskrenost, odanost i privrženost sebi i svom korijenu ljudi ipak prepoznaju i cijene. Dokaz da je ostavila traga u nama je ispraćaj na dženazi. Ipak postoji nešto drugo što ljude povezuje, osim materijalnog interesa - napisala je jedna planinarka nakon smrti nane Nure.

Najstarija stanovnica bjelašničkog  sela Lukomir, 88-godišnja Nura Čomor, umrla je u subotu, a u nedjelju je u prisustvu familije, mještana i planinara ukopana na seoskom mezarju. Posljednje dane života provela je u bolnici u Konjicu, gdje je u umrla.

Bila je "zaštitni znak" Lukomira i posljednja stanovnica koja je planinare, turiste i znatiželjnike koji su dolazili da vide jedino autentično bosansko selo na 1.495 metara nadmorske visine i u kojem kao da je vrijeme stalo u kamenim kućama pokrivenim šindrom, dočekivala u  tradicionalnoj nošnji s dukatom koji je ukrašavao njeno  dobrano izborano čelo. Dočekivala ih je ispred vrata svoje kuće, koja je bila starija od nje. Živjela je sama, plela je čarape i sijala baštu. Tokom zime  boravila je u Sarajevu, kod brata.

Selo Lukomir je proglašeno nacionalnim spomenikom kojeg čine 96 stambenih i poljoprivrednih objekata i zgrada bivše škole, nekropola sa 18 stećaka na lokalitetu Vlaško groblje i nekropola sa devet stećaka na lokalitetu Jezerine.

Lukomir, jedino naseljeno mjesto u BiH iznad 1.300 metara nadmorske visine, udaljen je od Sarajeva oko 50 km, a od Konjica 35 km. Smješten je na litici kanjona Rakitnice, između dva vrha, Lovnica (1.856 m nadmorske visine) i Obalj (1.896 m nadmorske visine).

Omiljena je destinacija planinara koji ga pohode tokom cijele godine, te biciklista, motorista, stranih turista koji ljeti dolaze u Lukomir gdje uživaju u pogledu na kanjon Rakitnice, i vidokrugu koji za lijepog vremena seže do "mostarskih vrata" i Prenja, Visočice, Krvavca, Oblja.

(Fena)